Así que un día decidí escribir algo que se pareciese a un libro, con sus páginas divididas en capítulos, su historia lineal trenzada,... Ese libro: "No hay nubes de crema" se puede leer online y si alguien lo quisiera físicamente, podría pedirlo.
Aquí dejo espacio para los textos con los que he resultado premiado y un breve resumen de ello con aspecto de inventario.
Autor de un poemario publicado por “lawebdelpoeta.com”.
Autor del libro No hay nubes de crema
Autor del poemario Gallaecia Caminus
Autor del libro Jesús Barreiro Vázquez, un cura para Cangas. Genealogía.
→ Accésit Premio Cartas de Amor Cangas, Año 2007
Accésit Premio Cartas de Amor Cangas, Año 2007
Ganador Premio Cartas de Amor Cangas, Año 2013
Ganador Premio Relatos Violencia Genero, Asociación Fins,
Pontevedra 2013
Ganador Premio Poesía Xoan Illa Couto, Poio 2017, 2019
Finalista VI Certamen de Relato Corto, FANPA 2017
Seleccionado para Antología
del XI Concurso de Poesía “Versos en el aire”. Diversidad literaria, 2021
Segundo finalista I Certamen
Poesía “Una rosa para mamá”, Cangas, Junio 2021
Seleccionado para Antología
del VII Concurso internacional “Erotismo poético” Diversidad literaria, 2021
→ Ganador Premio Cartas de Amor Cangas, Año 2013
→ Ganador Premio Relatos Violencia Genero, Asociación Fins,
Pontevedra,2013
→ Finalista VI Certamen de Relato Corto, FANPA 2017
O banco da alameda
Os bancos roídos que enchen as alamedas distinguen ás persoas. Para quen vai de visita, un é igualiño ó outro. E ese, a todos os demais. Iso non ocorre con quen chega de novo ó parque coa intención de quedar nel. Hai tantas diferenzas entre un banco e outro que a Sebastián lle custaba crer que alguén non parara a elixir.
E alí, no banco, no seu, o home vía o camiñar das vidas de unha fiestra cara a outra. Vía coma os berros dos meniños calmaban os tusidos xa afogados dos vellos xa en prórroga.
Cando un chega ó parque para quedar, co tempo, adoita pasatempos que o enganen, que lle alarguen ou encollan o tempo a vontade, aínda que sexa mentira. Aínda que Sebastián soubese a mentira.
E, por suposto, eses pasatempos non sempre son adiviñar conversacións ou de que cor van ser os calcetíns do seguinte paisano que cruce o banco. Mais tétrico, mais divertido, mais ruín lle resultaba imaxinar de que xeito aquel meniño que berraba por primeira vez na vida ía converterse naquel outro vello de ollada xa perdida nalgún lugar entre os dous lados da vida.
O pero do pasatempo era que Sebastián sempre remataba preguntándose onde estaba el. Mais preto dos afagos, dos abrigos, dos patuquiños de cor; ou se das olladas perdidas que postas a perder, perderan as bágoas, das ausencias… ou xa dos zapatos negros, ben limpiños, ben cubertos de betume , sempre preparados para a derradeira estrea.
→ Ganador Premio Poesía Xoan Illa Couto, Poio 2017, Poio 2019
Tarde dubidei eternidades febles
Premio Xoan Illa Couto, Poio 2017
Xuntas dúas palabras e nace unha poesía
Ondas no mar, cantares de belas sereas
Soños, paz, amor, vida, os teus lemas
Es a pausa na que cicatrizan as feridas.
Son teus ollos de negro betume e brétema
Auxilio do necesitado, a túa premisa
Negras as noites, baleiras sen túas rimas
Tea de alento, sangue das miñas veas;
Ogallá a voz de betume que nos vixía
Saiba que xamais lle escondiches letras
Riso que sutura calquera fenda
Ombreiro de bágoas descosidas,
De grises-brancos, de dubidas
Rede eterna onde choran penas infinitas,
Infinita túa bondade coas almas perdidas
Gorxa de loitador, anxo na terra;
Unha noite cando esvare a túa vida
Entre lóstregos de escuma e crema
Zurcirache Cristo o derradeiro poema
… e enmudeceu Pepe Poeta
deixando espida a páxina
coxas estrofas sen rima
orfos os acentos sen verbas
pinceis sen acuarelas
coroas sen flores nin espiñas
epitafios que liscan de firmas
só a noite, noites que calan poemas
… e esqueceranse
os latidos dun corazón de estrea
as miradas que xa non miran
os trens sen hora de saída
te queros tatuados en nubes de crema.
… e amencerá unha estrela
e das nubes hoxe caladiñas
choverán mil poesías,
choverán mil versos de seda
e morreu seu reloxo de area
e caladiña, a brisa
levouse unha alma espida,
apagouse a chama daquel poeta.
A José Santos, Pepe poeta
Premio Xoan Illa Couto, Poesía 2019
→ Seleccionado para formar parte de la Antología del XI Concurso de Poesía “Versos en el aire”. y Ganador Premio Mama Rous, Cangas, Junio 2021